H ιστορία του χαλιού

Χέρια, νους, ψυχή και φαντασία. Συστατικά που συναντιούνται και χορεύουν αέναα δημιουργώντας μια τέχνη ξεχωριστή. μια τέχνη πανάρχαια, που γεννήθηκε για να ζεστάνει και να ομορφύνει την εστία, τον χώρο, το σπίτι μας.

Το χαλί είναι ο καθρέφτης του λαϊκού δημιουργού, που εξιστορεί τη σχέση του με τη ζωή, με τη φύση και μέσα από αυτό καταγράφει τον πολιτισμό του. Το μεράκι του δίνει ζωή στον κάθε κόμπο, στην κάθε ίνα του. Το χαλί κουβαλάει ιστορίες, ζυμωμένες με τους θρύλους και τις παραδόσεις κάθε λαού.

Η γέννηση της ταπητουργίας και ο τόπος καταγωγής του χαλιού, χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πολλοί υποστηρίζουν πως  οι νομάδες και οι βουνίσιοι κάτοικοι της κεντρικής Ασίας ίσως είναι οι πρώτοι υφαντές γιατί αυτοί είχαν τις πρώτες ύλες. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι από τους Κινέζους και τους Ινδούς ήρθε η τέχνη του χαλιού στους Βαβυλώνιους και τους Πέρσες και από εκεί μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία.

Πολλές γραπτές μαρτυρίες από τον Όμηρο εξυμνούν τα χαλιά της Τουρκίας, της Αιγύπτου και γενικότερα των ανατολικών χωρών. Στα βυζαντινά χρόνια, η τέχνη πέρασε στα χέρια τα ελληνικά και έμεινε σε αυτά μέχρι την καταστροφή του 1922.

Τα χαλιά, μας προσφέρουν πολλά. Λειτουργούν ως ηχομονωτικό και θερμομονωτικό υλικό. Παράλληλα απορροφούν αιωρούμενα σωματίδια και εξισορροπούν την υγρασία. Πέρα από την πρακτική τους χρηστικότητα, είναι από τα πιο όμορφα διακοσμητικά σε έναν χώρο. Ορισμένες φορές μάλιστα, αποτελούν μοναδικά έργα τέχνης. Πάνω απ' όλα όμως είναι ο καθρέφτης του ιδιοκτήτη μία φιλοσοφία και ένας τρόπος ζωής.


«Στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, ο νικητής της Τροίας δίστασε να πατήσει πάνω στα χαλιά που είχε στρώσει για να τον τιμήσει η Κλυταιμνήστρα, λέγοντας ότι είναι προορισμένα για θεούς και όχι για βασιλείς».